Ο Έρωτας

Τέρας μυθικό.
Συναρμολόγησες τα πρόσωπα.
Απ' τα πλευρά σου 
δημιούργησες την αδυναμία
και από το στόμα σου
ξεχύθηκε όλη η δύναμη.
Με τα επτά σου μάτια 
έκλαψες για την μοναξιά
και με τα πέντε χέρια σου
σμίλευες τα παιδιά σου,
κι οι εραστές κομπάζουν για την ελευθερία τους,
φτύνοντας πυλό και αίμα

Ένοχη Κληρονομιά

Βουνά περπατημένα
ίχνη ντροπής
Κόπηκε το σουτιέν, από την τύφλωση
αίματα παντού,
στο πάτωμα,
στην κουζίνα,
στον καθρέφτη
Τα τακούνια ματωμένα, λουστραρισμένα.

- Σταμάτα να κλαις πια! Σε σιχάθηκα Γέρμα.

Φιλιά στον τοίχο
Αποκρουστικά γέλια
ένα στεγνό σαλιγκάρι,
ανήμπορο να προχωρήσει.
Ευαίσθητα τα αυτιά, συνδεδεμένα με το διάφραγμα.
Ανυπόστατη ύπαρξη
Ασυνείδητη δημιουργία.

έρωτας κι ελευθερία

α.. αλ, εγ φερ εμ μηρ, αλ ραελ  λ
λαλ αγ ρο μελ, αλ δη ραλ καλ 
μαλ ρο χερ, παν καλ ζεμη μελ.. ω

Μεγαλώνουμε λέει...

Η σιωπή γίνεται διέξοδος,
πνίγεται η οργή μας.
Η ενοχή,
κατασπαράζει την συλλογική συνείδηση.
Η ψυχραιμία γίνεται προτέρημα,
σημάδι ωριμότητας.
Κι έτσι,
το αίμα δεν βράζει κόκκινο πια.
Παγώνει, στέκεται, σαστίζει, περιμένει.
Νεκρές επιθυμίες στην συντήρηση,
κι ο φόβος,
σαν φορμόλη,
τις κρατάει για πάντα νέες.

Η Μάχη

Μέσα σε ευχές ελευθερίας,
σε σκαμμένα λαγούμια,
σε φωνές εκκωφαντικές.
Πάνω στα τραπέζια τα στρογγυλά,
κάτω απο τα μεγάλα πανιά,
και δίπλα απο τους φίλους,
φυσάμε τα καρβουνιασμένα ξύλα
να φουντώσει η φωτιά,
να κάψει τα πρόσωπα,
να κάψει τα χέρια, τα μάτια
να ουρλίαξουμε τις επιθυμίες μας
να γελάμε μπροστά στον θάνατο
να κάνουμε έρωτα με ανοιχτά τα φώτα,
να σ' αγαπώ χωρίς αντίδωρο
να κοινωνώ με κοινωνία ζωντανή
κι όχι το αίμα ενός νεκρού.
Να κοινωνήσουμε το αίμα χιλιάδων νεκρών,
να σταυρώσουμε τον φόβο
και μες στο όρος των ελαιών
να πιούμε τον μόχθο μας.
κι ύστερα, ξανά απ' την αρχή
πορεία προς την ελευθερία
ΠΑΝΤΑ πορεία προς την ελευθερία
αλλιώς τι νόημα θα 'χει;

Τα γράμματα και η παραγωγή της σκέψης.

 I.

Κρατώ τόσο σφιχτά τα φωνήεντα

μοιάζουν οι λέξεις μου απαγορευμένες

τις πιάνω από τον λαιμό

πόσα σύμφωνα

που σύμφωνα με τα λεγόμενα

συμφωνούν απόλυτα...

II.

Με δυο τραγούδια

και πολλά πολλά όνειρα.

με τόσες ελπίδες

που τόσα χρόνια σέρνω από τα μαλλιά

μήπως και τις σώσω.

τέτοια ελευθερία

τόσο δύσκολα την κατακτάς

μα τόσο εύκολα την συναντάς.

Δακρύζουν τα φτερά μου

κάπου εκεί μέσα

στο στήθος μου

τρέμουν...ετοιμάζονται...

Βλέπω σε μια φωτογραφία τα πρόσωπα

ξέρεις τι είδα;

Το πρόσωπο της ελευθερίας δεν είναι ήρεμο

σπάζεται

τραβιέται

το σώμα είναι όμορφο

τα δάχτυλα τεντώνουν

σφίγγουν

τα πόδια πια δεν πονούν

οι  πλάτες ανοίγουν στον αέρα.

Κάθομαι εδώ

σε νοιώθω τόσο πολύ

όπου κι αν κλαις

όπου κι αν γελάς.

Οι φόβοι μου

είναι η επιβεβαίωση της υποδούλωσης.

Πονάει ο χώρος μου

που παίζει με τους χρόνους τους

θέλω τον χρόνο μου

ξέρω πως κι εσύ τον θέλεις

θέλω να νοιώθω το πρόσωπό μου να σπάζεται

να γίνουν οι στιγμές και δική σου ανάμνηση

να τεντώσουμε τα δάχτυλά μας

να τα σφίξουμε

να γίνει ο πολύτιμός τους χρόνος, χρυσός

και να τους τραβήξει στον πάτο της θάλασσας.

III.

Πάνω στις στέγες

σκαρφαλώνουν οι κραυγές

ψάχνουν τον ορίζοντα

να ταξιδέψουν

να πετάξουν ψηλά

να κοιτάζουν τα μικρά ανθρωπάκια,

να κινούνται,

πάνω σε μια απέραντη ακινησία.

Φωτεινοί οι ορίζοντες

κρύβουν ταξίδι

κρατάνε σφιχτά μυστικό

συνεχόμενες εκρήξεις θανάτων

φανερώνουν σιωπηλές τις κραυγές

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

IV.

1 μέτρο και 60 σταθμά

υψώθηκαν τα χρόνια

27 φωνές

με ένα σωρό επαναλήψεις

για ελληνίδα κανονική!

V.

Φεγγαράκι μου λαμπρό

σαν κι εμένα στρογγυλό, χλωμό

κύκλους κάνει, στήνει χορό

πέτρα παίρνει και πετά

παίζει και χαμογελά

εικοσιδύο βράδια κάθε μήνα

σκαλίζει την ρυτίδα μου

όσο κι αν κρύβεσαι, ακούω το κοπίδι

το πληγωμένο ξύλο μυρίζει

θα σε κρεμάσω στολίδι

θα σε κρεμάσω στον λαιμό μου

ήχους θα βγάζω

εγώ, το εκκρεμές του ουρανού

Όμορφη πόλη η γη.

VI.

Πνιγμός, τέτοιας δύναμης

Πορφυρή, τέτοια ελευθερία

Πεινασμένη, τέτοια ψευδαίσθηση

Πρόσωπο, τέτοιο κάτοπτρο

Πέτρα, τέτοιο όπλο

Ποτήρια, τέτοιο μέσο

Πράξη, πράξη, πράξη